Rozdział 1

   -Katlyn! Nie udawaj, że nic się nie dzieje!
   -Możesz być cicho... głowa nie boli.
Tak. W tym momencie wszystko wirowało i było zamglone. W głowie tułał się jakiś młotek i kaleczył wszystkie nerwy.
   -Katlyn!
   -To był wypadek, przecież ci mówiłam.
Nie da za wygraną. Dobrze wiem, że mi nie uwierzyła. Bujne blond loki opadały jej w nieładzie na czoło, powieki jak i dłonie miała zaciśnięte.
   -Mam na to patrzeć... tak po prostu.-Żal w jej głosie wypełnił całe pomieszczenie.-On cię kiedyś zabije.
   -Nie przesadzaj.-machnęłam ręką od niechcenia.
   -Spójrz na siebie!-krzyk odbił się od bladoniebieskich ścian sali szpitalnej.
Spuściłam wzrok. Sine nadgarstki, nogi, obolałe żebra, jeśli dobrze czuję to w okolicach skroni też wystąpi niedługo fioletowa plama. Palce powędrowały do opatrunku na rozciętym łuku brwiowym, a następnie do warg.
   -Nikogo nie oszukasz, że to zwykły wypadek. Lekarzy, znajomych czy mnie.-Zwłaszcza ciebie.-Katlyn.-Podeszła do łóżka, na którym siedziałam i przykucnęła delikatnie umieszczając dłonie na moich kolanach.-Powiedz mi prosto w oczy, że on cię nigdy nie uderzył, ani razu bez powodu czy nawet gdyby jakiś był.
Milczałam. Słowa bolały. Bolała chora prawda.
   -Ja go kocham-wyszeptałam, a z fiołkowej barwy tęczówek wypłynęły łzy spadające na palce Ivy.
Ciepłe ramiona blondynki objęły moje ciało, nucąc coś pod nosem. Mętlik w myślach nie pozwalał skupić się na niczym innych jak na wypowiedzianym przed chwilą zdaniu.
   -Nie powiesz nic nikomu?-zachrypnięty głos drażnił gardło.
   -Nie.-złożyła delikatny pocałunek na czubku głowy-ale musisz nim skończyć.
   -Ja...-widząc jej spojrzenie skuliłam się sama w sobie.-Spróbuję.
Podczas ponownej wizyty lekarza Ivy potwierdziła zwykły upadek na schodach, którego była świadkiem. Nie odezwałam się słowem. Kiwałam głową na ''tak'', bądź ''nie'', rozmyślając o czym zupełnie innym.
Po 10 minutach już szłyśmy w stronę recepcji z kwitkiem w kieszeni niebieskiej kurtki Still.
   -Poczekaj,ja to załatwię-powiedziała i poszła do rudej kobiety siedzącej za blatem.
Przytaknęłam i stanęła na środku skrzyżowania korytarzy.
Czy, aby na pewno coś mnie jeszcze łączy z Chrisem? Nasz związek opiera się jedynie na ciągłych kłótniach i próbach zaciągnięcia mnie do łóżka.
   -Harry, nie jej nie będzie.-Korytarz przeciął niski męski głos. Dwójka chłopaków szła przez długie pomieszczenie. Kaptury odrobinę za dużych bluz opadały na głowę, okulary, żadnej mimiki twarzy. Mimo wszystko zdawali się być znajomi.-To tylko złamana ręka.
Kierowali się na moją osobę. Zamiast odsunąć się na bok stałam tępo patrząc gdzieś za nich.
   -Wiesz może gdzie jest recepcja?-Przystanęli.-Hej, żyjesz?
Nagłe pstryknięcie palcami tuż przed czubkiem nosa wyrwałoby każdego z osłupienia i rozmyślań.
   -Przecież nie jestem głucha-odepchnęłam łagodnie rękę i wskazałam na szukane miejsce.
Pomimo okularów za ciemnych szkieł dostrzegłam, jeszcze ciemniejsze tęczówki. Błądziły wszędzie, a ja czułam jak wypalają dziury w przestrzeni. Nie wydawały się groźne, raczej pełne... No właśnie, czego?
   -Dzięki-odpowiedział drugi i ruszył z miejsca. Przystanął po kilku krokach odwracając się.-Zayn. Idziemy?
Nieznajomy stał tam gdzie stał, cały czas wypalając te cholerne dziury powodujące ciarki na ciele.
   -Katlyn, choć już. Chris ciągle dzwoni, a musisz mu coś chyba wyjaśnić.-Blond loki zabawnie podskakiwały przy każdym kroku.
Kiedy znalazła się przy naszej dwójce czar prysł, tęczówki zerwały kontakt z moimi, zabierając z sobą przyjemne ciarki. Mruknął zaledwie ciche,,dzięki'' i odszedł. Długo spoglądałam jak się oddalał.
   -Kto to?-Ivy... zawsze musisz wszystko wiedzieć?
   -Nie wiem.
Na parkingu uwagę przykuwał czerwony samochód, o którego maskę opierał się wysoki brunet. Silny wiatr rozdmuchał na wszystkie strony kosmyki moich ciemnych włosów, ale jakoś się tym nie przejęłam i tak wyglądam jak siedem nieszczęść. Ciekawe co tamta dwójka sobie wyobraziła to co ze mną się stało.
Na pewno było to o wiele lepsze od szarej rzeczywistości.
   -Nareszcie-zimny głos przeciął dzielące od nas metry. Objął mnie ramieniem.-Ile można czekać?
Ivy posłała mu jedno, z swoich morderczych spojrzeń. Jego nienaturalnie błękitne oczy nie przywoływały przyjemnego ciepła, nie ogrzewały duszy człowieka.
Zaczęłam tęsknic za ciemną barwą, a każdy ruch Chrisa powodował kolejne fale przeszywającego bólu.
Jakbym zaraz miała się rozsypać.